Bouzas, época actual. Unha taberna nunha das canellas da
vila: «a do Mincha». Unha baiuca que recende a polbo á feira e
viño de Monterrei. Xente debruzada no mostrador e outra pouca
sentada nalgunha das mesas do local, brunidas pola eficaz man
da Sefa. Nunha destas mesas, don Paio, o «Mirequelledigo» e o
seu amanuense don Manoel degustan viño e o petisco do día,
adobiado por unha das fermosas historias con moita filosofía vital
tabernaria e deducións abertas en forma de copla ás que nos
teñen afeitos das dúas entregas anteriores das «Crónicas dun filósofo
tabernario».
Se consideramos as andainas do Tiniño o Averomar como a
cerna da primeira entrega destas Crónicas e os amores e desamores
da Sefa o da segunda, podemos afirmar que son as historias
do barrio da Estación de dona Lola, a muller de don Manoel, a
parte senlleira desta terceira. Sen esquecer os episodios da batalla
de Vigo e as funestas consecuencias da derrota dos que tiñan a
forza da razón pero non a razón da forza, os contos de Xinzo de
Limia, o verdadeiro significado dalgunhas tradicións, Homero e
a «numeroloxía», a invasión da modernidade, os discapacitados
morais e a posibilidade de redención. E moito da muller, das mulleres,
das mulleres de acotío, das mulleres que traballan arreo
mentres os seus homes descansan dos atafegos do día á sombra
dunha «figueira de Bengala».